Prolog

Obiecujemy gorące rozwinięcie w dalszych rozdziałach




Carrie

- Carrie, wstawaj. To twój pierwszy dzień, chyba nie chcesz się spóźnić. – usłyszałam głos mojej mamy. Tak to już dzisiaj . Mój pierwszy dzień w szkole . Nie jestem zadowolona z tego faktu. Pociesza mnie jedynie myśl ze został mi tylko rok nauki. mam 17 lat i właśnie przeprowadziłam się z do Bradford . Wcale nie chciałam jechać. Musiałam zostawić moją przyjaciółkę. Babcia też została sama bo mieszkała razem z nami. Teraz mam tylko rodziców. Przeprowadziłyśmy się ze względu na prace mamy.

- Już idę – powiedziałam po tym jak spakowałam ostatnie rzeczy to torebki. Tak bardzo nie chciałam iść, ale wolałam nie zwracać na siebie uwagi już pierwszego dnia. Kiedy tylko weszłam do kuchni od razu poczułam zapach naleśników.
- Och uwielbiam twoje naleśniki – powiedziałam do mojej rodzicielki

-Wiem, to twój pierwszy dzień chciałam żebyś go dobrze zaczęła – uśmiechnęła się do mnie ciepło.

- Dziękuje – Zjadłam dwa naleśniki z dżemem i zaczęłam się szykować do wyjścia.

- Tylko dwa ? – spytała mama

- Mamo.! Przecież wiesz że więcej nie mogę zjeść, nie chce być jeszcze grubsza .

- Boże dziewczyno ty wcale nie jesteś gruba. Jesteś piękna tylko nie zdajesz sobie z tego sprawy.

- Możemy po prostu już jechać, nie chce się spóźnić

- Jak sobie życzysz słoneczko. Wiem że nie lubisz rozmawiam na te tematy ale naprawdę uważam ze masz zbyt niską samoocenę.- powiedziała kiedy wsiadłyśmy do jej samochodu.

- Jedźmy już – tak to prawda nie lubię rozmawiać na swój temat. Mam własne zdanie na swój temat. I  nie zmieni go nawet moja mama . Wreszcie ruszyłyśmy w stronę szkoły.

Zayn

Chciałem uciec jak najdalej. Biegłem, ile sił w nogach przemierzając kilometr za kilometrem, pokonując wszystkie przeszkody, które stanęły mi na drodze. Pragnąłem znaleźć się w domu jak najszybciej. Jak najprędzej uciec od tego koszmaru, od tego psychopaty, który gonił mnie z morderczym błyskiem w oku.

Byłem tak blisko, drzwi miałem na wyciągnięcie ręki... Udało się! Wbiegłem do domu barykadując wejście. Sprawdziłem, czy przypadkiem nie udało mu się mnie wyśledzić. Wszystko było w porządku, więc przeszedłem do kuchni, aby odsapnąć. Potrzebowałem odnaleźć w sobie spokój. Najlepszym sposobem było zatopienie swoich myśli w alkoholu. Nie mogłem zwariować. Wyciągając szklankę z szafki usłyszałem trzask rozbijanego szkła.

- Witaj synu. - przebiegły uśmiech zagościł na ustach mojego prześladowcy. - Stęskniłeś się za ojcem?

Nie zdążyłem zareagować. Mężczyzna, który miał czelność nazwać się moim ojcem, zbliżył się do mnie ze zwierzęcą zwinnością i szybkością, gotowy do zadania mi ciosu.

Obudziłem się. To był tylko zły sen. Kolejny koszmar, do którego już dawno przywykłem. A przynajmniej powinienem był przywyknąć.